Świat Zwierząt

damekxx

Poniżej opiszę jakie najczęściej występują w wodach Wielkopolskich ryby Wink

Ten zbiór informacji być może przysłuży się głównie początkującym wędkarzom.
Warto jednak zapoznać się z takimi informacjami, jak tryb życia, odżywianie,
czy metody połowu. Czym lepiej znamy ryby, tym większe prawdopodobieństwo,
że je kiedyś spotkamy Smile

[link widoczny dla zalogowanych]
_______________
1. Jak dodać fotkę, tapetę lub skan: przeczytaj tu.

dareczek1313

No nieźle chyba te wasze rady przydadzą się każdemu początkującemu wędkarzowi ja tam chyba w życiu byłem 2 razy na rybach z szwagrem i jak tylko rzuciłem wędkę to złapałem 10 Ryb. Nie chwalę się ale tak było. A tak to to ja nie zabijam zwierząt!!! Dzięki Za opisy!!!

yozeda

Ja lubie lowic ryby.
Ale teraz tego nie robie, bo nie mam gdzie.
W zyciu zabijam tylko muchy i pajaki. Czasem komara, a raczej komarzyce, ktora lubi slodka krew.

damekxx

Amur biały

Budowa:

Ciało silnie wyciągnięte, podobne do ciała klenia. Pysk tępy, zagłębiony pomiędzy otworami nosowymi. Otwór gębowy lekko dolny, pozbawiony wąsów. Partie brzuszne zaokrąglone. Łuski duże, 42÷45 wzdłuż linii bocznej, poniżej linii bocznej 5 rzędów łusek, w odróżnieniu od klenia, który ma ich tylko 3÷4. Płetwa grzbietowa z 10, a odbytowa z 11 promieniami. Pierwsze trzy promienie pojedyncze, nie dzielone. Zęby gardłowe, dwurzędowe, na brzegach skośnie ścięte, bocznie ścieśnione i piłkowato pofałdowane, (1)2.(4).2. Grzbiet ciemnozielony do czarnozielonego. Boki jaśniejsze, zielonkawe.
Łuski ciemno obramowane (tworzą wzór siatki). Maksymalna długość 120 cm.

Występowanie:

Spokojne, głębokie rzeki i jeziora Równiny Chińskiej (optymalna temperatura wody 22÷26°C). Trudno jest dokładnie ustalić obszar pierwotnego występowania tego gatunku, gdyż już od X wieku byt on sztucznie hodowany w Chinach i wsiedlany do wielu wód. Do Polski ryba ta sprowadzona została po raz pierwszy w 1964 roku, do Republiki Federalnej Niemiec trafiła w roku 1965. Obecnie jest szeroko rozpowszechniona w całej Europie.

Tryb życia:

Amur biały znosi wprawdzie niskie temperatury wody, jest jednak typowo ciepłolubnym gatunkiem. W Chinach, w rzece Jangcy, dojrzałość płciową uzyskuje już w 4 i 5 roku życia (w wodach chłodniejszych dopiero w 6÷8 roku). Ikra składana jest w silnym prądzie wody ponad żwirowym podłożem, Okres inkubacji pelagicznie spływających z prądem rzeki jaj wynosi 32÷40 godzin (przy temperaturze wody 27÷29°C).

Odżywianie:

Młode ryby odżywiają się początkowo drobnymi organizmami zwierzęcymi. Kiedy osiągną długość 6÷10 cm przechodzą na pokarm roślinny. Ich przewód pokarmowy wydłuża się, przekraczając 2÷2,5-krotnie długość ciała.

Połowy:

Przynęty roślinne takie jak sałata, zielone gałązki wierzby, młode pędy trzciny, gotowana kasza z cukrem waniliowym, rosówki, białe robaki.
Od wczesnej wiosny do października. Największe nasilenie brań od czerwca do września.
Przystawka. Najskuteczniejsze jest łowienie z dna ale można próbować na różnej głębokości. Sprzęt musi być wyjątkowo silny ze względu na dużą waleczność amura.

damekxx

Karaś

Budowa:

Ciało silnie wygrzbiecone, krępe, bocznie ścieśnione. Brak wąsów. Łuski duże, 31÷55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa wysoka z 17÷25 promieniami. Jej górna krawędź jest wypukła. Pierwszy promień miękki, giętki, na tylnej krawędzi lekko piłkowany. W płetwie odbytowej 8÷11 promieni. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednorzędowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23÷33 wyrostki filtracyjne. Grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem. Boki jaśniejsze, żółtawobrązowe. Strona brzuszna od żółtawej do brudnobiałej. Na trzonie ogona ciemna plama. Długość 20 do 35 cm, maksymalnie 50 cm.

Występowanie:

Od Anglii po wschodnią Rosję, zazwyczaj w płytkich, zarośniętych roślinnością wodną
małych zbiornikach i jeziorach. Z powodzeniem wsiedlony w wielu miejscach, np.: w Hiszpanii.

Tryb życia:

Bardzo plastyczna ryba karpiowata, wytrzymująca silne zanieczyszczenia wody oraz wysokie deficyty tlenu. Okres zimowy spędza zagrzebana w mule, zapadając w swoistą śpiączkę zimową. Również zagrzebuje się w nim, gdy zamieszkiwany
przez nią zbiornik wodny zaczyna wysychać. Tarło - w maju i czerwcu. Okres inkubacji trwa 3÷7 dni. Dojrzałość płciową ryby uzyskują przy długości 8÷15 cm w 3÷4 roku życia.

Odżywianie:

Rośliny wodne i małe zwierzęta denne (zwłaszcza larwy ochotkowatych i jętek).

Połowy:

Wszelkie drobne przynęty roślinne i zwierzęce, najlepsze ochotki i małe czerwone robaki.
Od wiosny do jesieni. Najlepszy okres przypada na lipiec i sierpień. Przynęta umieszczona
kilka centymetrów nad dnem. Konieczne bardzo precyzyjne wyważenie spławika
w przeciwnym razie można nie zauważyć brania.

damekxx

Karp

Budowa:

Dzika, podstawowa forma karpia (sazan) ma wyciągnięte, bocznie słabo ścieśnione ciało. Wysuwalny otwór gębowy ma położenie końcowe. Na górnej wardze występują cztery wąsiki (dwa dłuższe i dwa krótsze). Zęby gardłowe trójrzędowe. Łuski duże, 33÷40 wzdłuż linii bocznej. U hodowlanych odmian ciało, w zależności od odmiany, bywa mniej lub bardziej wyciągnięte i wygrzbiecone. Wyróżnia się karpie: pełnołuskie (całkowicie pokryte łuskami), lustrzenie (o ciele pokrytym nieregularnie rozrzuconymi, powiększonymi łuskami), lustrzenie rzędowe (z szeregiem dużych łusek biegnących wzdłuż linii bocznej), golce (całkowicie pozbawione łusek, lub z pojedynczymi łuskami osadzonymi w bezpośrednim sąsiedztwie płetw). Płetwa grzbietowa z 20÷26 rozwidlającymi się promieniami. W płetwie odbytowej jest ich 8÷11, w brzusznej 9÷11, piersiowej 16÷17, w ogonowej zaś 19; wszystkie u góry wyraźnie się rozwidlają. Ubarwienie karpia jest zmienne. Grzbiet zazwyczaj zielono-brązowy do zielono-czarniawego. Boki srebrzysto-brązowawe, brzuch biały. Płetwy zielonoszare z brązowawym odcieniem, nierzadko czerwonawe. Długość 25÷75 cm, maksymalnie 120 cm. Osiąga wiek 40 lat.

Występowanie:

Pierwotnie tylko w zlewiskach mórz: Czarnego. Azowskiego i Kaspijskiego. Lubi ciepłe, stojące i wolno płynące wody o piaszczystym lub mulistym podłożu, obficie zarośnięte roślinnością. Jako podstawowa hodowlana ryba został już w XIII-XV wieku rozpowszechniony prawie w całej Europie. W Polsce w wyniku zarybiania występuje prawie we wszystkich zbiornikach wodnych.

Tryb życia:

W ciągu dnia karp trzyma się zazwyczaj głębszych, zaciemnionych miejsc, przejawiając wzrastającą aktywność wraz z zapadającym zmierzchem. Tarło - maj do lipca, zależnie od kształtowania się w tym okresie temperatury wody. Karpie hodowlane w stawach osiągają w trzecim roku życia ciężar 1÷2 kg przy długości ciała 25÷35 cm. Również dzikie karpie odznaczać się mogą tak szybkimi przyrostami, zazwyczaj jednak rosną zdecydowanie wolniej.

Odżywianie:

Młode kapie zjadają rośliny i zwierzęcy plankton (wyrostki, skorupiaki). Przy długości około 18 mm zaczynają polować na zwierzęta denne. Osobniki dorosłe pobierają dodatkowo pokarm roślinny. Karpie rozpoczynają żerowanie dopiero przy temperaturze wody przekraczającej 8°C. jednak najlepiej przyswajają pokarm w temperaturze powyżej 20°C.

Połowy:

Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, zwłaszcza ochotki, bułka, kasza kukurydziana, ziarna kukurydzy, kulki proteinowe. Brania zaczynają sie wczesną wiosną (zimą nie żeruje). Najlepsze miesiące to lipiec, sierpień i wrzesień.
Można jednak łowić do listopada. Wskazane nęcenie przez kilka dni. Ze względu na płochliwość wskazane metody odległościowe: zarówno przystawki jak i metody spławikowe, przepływanka denna i z powierzchni bez spławika.
W przypadku większych okazów konieczny jest zapas żyłki na kołowrotku ze względu na bardzo dużą waleczność tej ryby.

damekxx

Leszcz

Budowa:

Silnie wygrzbiecone, bocznie równie silnie ścieśnione ciało o tępym pysku i prawie dolnie ustawionym otworze gębowym. Średnica oka mniejsza od długości pyska. Łuski duże. 50÷57 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 12, a odbytowa z 26÷31 promieniami. Płetwy piersiowe sięgają do nasady płetw brzusznych. Zęby gardłowe jednorzędowe, 5-5. Grzbiet w kolorze od ołowianego do czarniawego, zazwyczaj zielonawo połyskujący. Boki jaśniejsze, metalicznie lśniące. Brzuch białawy o perłowym połysku. U starszych osobników jest on zwykle złocisty. Płetwy nieparzyste ciemnoszare; parzyste jasnoszare. Długość 30÷50 cm, maksymalnie 75 cm.

Występowanie:

W dużych, żyznych jeziorach i wolno płynących rzekach (kraina leszcza) na północ od Pirenejów i Alp. Od Irlandii i Anglii
(nie występuje w północnej Szkocji i Kornwalii), przez Europę Zachodnią i Środkową, w południowej Norwegii, Szwecji
i Finlandii aż do Uralu.

Tryb życia:

Młode ryby żyją w małych stadkach, w przybrzeżnej strefie wody. Starsze w jej głębszych rejonach, skąd wraz z nastaniem ciemności ciągną w poszukiwaniu pokarmu na przybrzeżne płycizny (głęboko penetrują muł, pozostawiając charakterystyczne ślady żerowania). Tarło - od maja do czerwca. Okres wylęgania trwa od 3 do 12 dni. Dojrzałość płciową uzyskuje w 3-4 roku życia.

Odżywianie:

Małe zwierzęta denne.

Połowy:

Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne (zwłaszcza chleb, ciasta i pęczak) Cały rok w tym także zimą spod lodu.
Najlepszy okres zaczyna się w drugiej połowie sierpnia i trwa do końca września. Wskazane metody odłegłościowe. Przynęta powinna być unieruchomiona przy dnie. W połowach spławikowych przeważają brania podnoszące natomiast w przystawkach zwalniające. Ponieważ leszcze żerują w stadach, zaciętą sztukę należy szybko odholować by nie płoszyła pozostałych.

damekxx

Lin

Budowa:

Zwarte, mocno zbudowane ciało o szerokim trzonie ogonowym. Oczy małe. Otwór gębowy mały, końcowy, w kącikach
otworu gębowego jeden wąsik. Łuski drobne (95÷100 wzdłuż linii bocznej), głęboko osadzone w grubej, śluzowatej skórze.
W płetwie grzbietowej 12÷13 promieni, odbytowa ma ich 9÷11. Wszystkie płetwy zaokrąglone. U samców, poczynając od drugiego roku życia, przy długości 12 cm płetwy brzuszne wydłużają się, a ich drugi promień grubieje. Płetwa ogonowa lekko wklęsła. Zęby gardłowe jednorzędowe, 4(5)-5. Grzbiet jest najczęściej ciemnozielony lub ciemnobrązowy. Boki jaśniejsze mosiężnie połyskujące, strona brzuszna żółtawobiała. Długość 20÷30 cm, maksymalnie 60 cm (ciężar do 7,7 kg).

Występowanie:

Przeważnie w wolno płynących rzekach oraz płytkich, nagrzewających się jeziorach i stawach o mulistym dnie, gęsto porośniętym podwodną roślinnością. Rozprzestrzeniony szeroko w całej Europie aż po Syberię. W Alpach spotykany do wysokości 1600 m n.p.m. Nie występuje na Islandii, w północnej Szkocji i Skandynawii. Brak go w Dalmacji, południowej
Grecji i na Krymie. Ta karpiowata ryba spotykana bywa również w słonawych, np.: w zalewach Morza Bałtyckiego.

Tryb życia:

Ostrożny, bardzo płochliwy samotnik, trzymający się w ciągu dnia w pobliżu dna, przejawiający zwiększoną aktywność po zapadnięciu ciemności. Tarło od maja do lipca, przy temperaturze wody od 19 do 20°C. W temperaturze wody 20°C okres inkubacji ikry wynosi około 3 dni. Lin rośnie wolno, uzyskując dojrzałość płciową w 3-4 roku życia.

Odżywianie:

W okresie młodocianym zjada plankton. Później pokarm jego stanowią małe zwierzęta denne (robaki, ślimaki, larwy owadów, mięczaki), rośliny, a także na pół przegniłe ich części. Zimą nie przyjmuje pokarmu. Zapada w rodzaj specyficznej śpiączki zimowej i spędza ten okres zagrzebany w mule.

Połowy:

Białe robaki, bułka (miąższ lub skórka) ciasta, kukurydza, kasze (manna i kukurydziana). Od początku ciepłej wiosny
(połowa maja) do połowy czerwca. Następnie od połowy sierpnia do końca września. Najlepsze brania są o świcie (szczególnie w ciepły dzień). Przy pogodzie spokojnej i pochmurnej brania rozciągają się na cały dzień. Wskazane nęcenie.
Do połowu najlepsze są zestawy spławikowe. Przynęta musi być położona na dnie lub tuż nad nim. Sprzęt mocny tak aby nie dopuścić do ucieczek ryb w roślinność.

damekxx

Okoń

Budowa:

Ciało mniej lub silniej wygrzbiecone, co jest zależne od warunków panujących w zamieszkiwanej przez ryby wodzie.
Pysk tępy z szerokim, końcowym otworem gębowym. Wieczko skrzelowe w tylnej części spiczasto wyciągnięte i zakończone mocnym kolcem. Małe łuski grzebykowe w ilości 58÷67 wzdłuż linii bocznej. Dwie płetwy grzbietowe. Pierwsza z 13÷17 twardymi promieniami, druga z 1÷2 twardymi i 13÷16 miękkimi. W płetwie odbytowej 2 twarde i 8÷10 miękkich promieni. Grzbiet ciemnoszary do niebieskawego lub zielono-oliwkowego. Boki jaśniejsze z 6÷9 ciemnymi, poprzecznymi, pojedynczymi lub rozwidlającymi się prążkami. Brzuch od białego do czerwonawego, o srebrzystym połysku. Przy tylnej krawędzi pierwszej płetwy grzbietowej występuje czarna plama. Płetwy brzuszne i odbytowa czerwonawe. Samce są intensywniej wybarwione niż samice. Długość 25÷30 cm, maksymalnie 51 cm.

Występowanie:

Szeroko rozprzestrzeniony w wodach prawie całej Europy. Nie występuje w północnej Norwegii, Szkocji i na Półwyspie Pirenejskim, w południowych i środkowych Włoszech, zachodniej części Półwyspu Bałkańskiego oraz na Peloponezie.

Tryb życia:

Ryba stanowiskowa lubiąca spokojne wody z twardym podłożem. W młodości żyje stadnie. Stare osobniki są samotnikami. Tarło od marca do czerwca, zależnie od geograficznego położenia obszaru zamieszkiwania. Ikra o średnicy 1,5÷2 mm, składana jest w formie długich galaretowatych falbanek, zawieszanych na roślinach, kamieniach i zatopionych gałęziach.
Okres inkubacji 2 do 3 tygodni.

Odżywianie:

Bezkręgowce, ikra oraz małe ryby.

Połowy:

Czerwone i białe robaki, kawałki rosówek, martwe rybki, woblery i błystki obrotowe. Cały rok. Najlepszy sezon w sierpniu
i trwa do pierwszych przymrozków. Wszelkie metody spławikowe i przystawki, spiningowanie woblerami i błystkami.
Ze względu na kruche wargi okonia, większe osobniki należy holować bardzo ostrożnie.

damekxx

Płoć

Budowa:

Ciało w zależności od wieku ryby i rodzaju zamieszkiwanej wody mniej lub bardziej wygrzbiecone, ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Linia brzucha pomiędzy płetwami brzusznymi a odbytową zaokrąglona. Początek płetwy grzbietowej na linii nasady brzusznych (tylko czasami minimalnie przesunięty ku tyłowi). Otwór gębowy wąski, ustawiony prawie poziomo. Oczy czerwonawe (znak rozpoznawczy płoci, która jest bardzo podobna do wzdręgi), koliste duże łuski, 39÷48 (najczęściej 42÷45) wzdłuż linii bocznej. W płetwach piersiowych po 16 promieni, w grzbietowej i odbytowej po 12÷14. Zęby gardłowe jednorzędowe 5-6-5. Grzbiet ciemnozielony, do zielononiebieskiego, boki srebrzyste z żółtawym połyskiem. W okresie tarła brzuch połyskuje czerwonawo. Płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa są czerwonawe. Długość 25÷30 cm, maksymalnie 50 cm.

Występowanie:

Europejskie wody stojące i wolno płynące na północ od Pirenejów i Alp, aż po Ural i Syberię.

Tryb życia:

Ryba stadna żyje w porośniętej roślinnością przybrzeżnej strefie wody.
Zimę spędza w spokojnych, głębokich miejscach.
Pora tarła od kwietnia do maja. Okres wylęgania 4-10 dni.

Odżywianie:

Małe organizmy zwierzęce oraz rośliny.

Połowy:

Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, białe robaki, ziarna: konopi, pszenicy, pęczak. Cały rok (także spod lodu). Wszelkie metody spławikowe. Jednak okazy większe łowi się na lekkie przystawki. Zacięcie musi być natychmiastowe ponieważ w momencie gdy wyczuje haczyk wypluwa go natychmiast.

damekxx

Sandacz

Budowa:

Wyciągnięte, szczupakowate ciało o długim, spiczastym pysku i szerokim, końcowym otworze gębowym. Szczęki nierówno uzębione (małe szczotkowate zęby, a między nimi duże zęby chwytne). Wieczko skrzelowe z małym kolcem. Przedpokrywowa kość wieczka skrzelowego ząbkowana. Rozstaw oczu odpowiada średnicy oka lub jest mniejszy. Małe łuski grzebykowe, 80÷97 wzdłuż linii bocznej. Policzki nagie lub tylko częściowo pokryte łuskami. Dwie prawie jednakowej długości płetwy grzbietowe. Pierwsza z 13÷15 twardymi promieniami. W drugiej płetwie grzbietowej od 1 do 2 twardych promieni i 19÷23 miękkich. Płetwa odbytowa z 2 twardymi i 11÷13 miękkimi promieniami. Grzbiet ciemny zielonkawy do szarego. Boki jasne.
U młodych ryb z 8÷10 ciemnymi poprzecznymi pręgami (u ryb starszych są słabiej widoczne). Brzuch białawy. Na płetwach grzbietowych rzędy ciemnych punktów. Na płetwie ogonowej małe, czarne plamy. Długość 40÷70 cm, maksymalnie 130 cm.

Występowanie:

W większych rzekach jeziorach oraz zbiornikach zaporowych o twardym podłożu, zwłaszcza w tych, które latem
nagrzewają się, a ich woda „kwitnie” wskutek rozwoju glonów. Obecnie, w następstwie sztucznej hodowli i zarybiania, szeroko rozprzestrzeniony również w małych stawach pożwirowych i poglinianych.

Tryb życia:

Samotnik, unikający silnie zarośniętych roślinnością przybrzeżnych miejsc, polujący głównie w strefie wolnej wody.
Jego populacje są liczne w zbiornikach z niskim pogłowiem szczupaka (konkurencja pokarmowa). Tarło - kwiecień do maja (przy temperaturze wody powyżej 9°C). Samiec pilnuje gniazda, oczyszczając ikrę z osadzającego się na niej namułu.
Okres inkubacji jaj wynosi około tygodnia. W pierwszych dniach po wylęgu młode ryby odżywiają się zawartością woreczka żółtkowego. Trzymają się w pobliżu powierzchni wody. Samice zazwyczaj rosną szybciej od samców, ale dojrzewają płciowo dopiero w wieku 3÷5 lat. Samce dojrzewają w 3÷4 roku życia przy długości ciała 35-45 cm.

Odżywianie:

Osobniki dorosłe odżywiają się niedużymi rybami (stynka, płoć, okoń, ukleja i inne). W okresie zimowym sandacz nie
zapada w zimowy letarg i w związku z tym nie zaprzestaje pobierania pokarmu. Natomiast w okresie rozrodu nie odżywia się.
Połowy:

Żywiec i małe (do 10 cm) martwe rybki, fileciki, woblery, błystki obrotowe, streamery. Od początku lata do jesieni. Najlepsze połowy od sierpnia do października. Bierze także czasami spod lodu. Ryba bardzo ostrożna dlatego najlepsze metody połowu to odległościowe metody spławikowe i przystawki. Przed zacięciem należy pozwolić wysnuć pewną ilość żyłki z kołowrotka; zacinać dopiero kiedy zaczyna szybciej uciekać.

damekxx

Sum

Budowa:

Silnie wyciągnięte, bezłuskie, pokryte śluzem ciało. Głowa szeroka, grzbieto-brzusznie spłaszczona. Trzon ogonowy silnie ścieśniony w płaszczyznach bocznych. Otwór gębowy duży, końcowy. Szczęki z gęstymi, szczotkowatymi, drobnymi zębami. Na górnej szczęce 2 bardzo długie wąsy. Na spodniej stronie głowy 4 znacznie krótsze wąsy. Linia boczna pełna. Płetwa grzbietowa bardzo mała, licząca 3÷5, odbytowa zaś 84÷92 promieni. Jest ona bardzo długa i łączy się z płetwą ogonową. Pierwszy promień płetwy piersiowej jest pogrubiony, spiczasty i na tylnej krawędzi ma piłkowany grzebień. Pęcherz pławny otwarty. Grzbiet niebieskawo-czarny, brązowy lub zielonkawy. Boki jaśniejsze, ciemno marmurkowate. Strona brzuszna brudnobiała z czerwonawym poblaskiem. Przeciętna długość wynosi 100 do 200 cm, maksymalna 300 cm (150 kg). Sum dożywa kilkudziesięciu lat.

Występowanie:

Ciepłe jeziora, starorzecza i duże rzeki o miękkim podłożu, w Europie Środkowej i Wschodniej. Rzadko spotykany w Danii. Nie występuje na zachód od Renu, brak go na Półwyspie Iberyjskim i we Francji (z wyjątkiem Doubs), we Włoszech i południowo-zachodniej części Półwyspu Bałkańskiego oraz dopływach Oceanu Lodowatego Północnego. Liczny w zlewisku Bałtyku i Morza Czarnego, gdzie spotykany bywa również w wodach słonawych.

Tryb życia:

Nocą aktywna, dzień spędzająca w ukryciu, ryba denna (głębokie jamy pod brzegami, zatopionymi pniami drzew i wśród roślinności wodnej). Zimą ciągnie w głębokie, zaciszne miejsca. W tym okresie nie przyjmuje pokarmu. Młode ryby bardziej towarzyskie, dorosłe osobniki wiodą samotny tryb życia. Tarło - od maja do lipca w wodzie o temperaturze nie niższej niż 18°C, stąd w północnych rejonach występowania tarło odbywa się w lipcu i sierpniu. W pierwszym roku, w ciepłych rejonach swego występowania osiągają ciężar 300 g i mierzą 20 cm. Samce rosną szybciej i już w wieku 2÷3 lat uzyskują dojrzałość płciową. Samice dopiero jako 3÷5 letnie ryby.

Odżywianie:

W młodości plankton i małe zwierzęta denne. Rośnie bardzo szybko. Osiągnąwszy długość 30 cm odżywia się małymi rybami. Później jego pokarmem stają się ryby większe (miętus, leszcz, węgorz). Nie gardzi również żabami, traszkami, rakami, ptactwem wodnym i małymi ssakami (piżmaki, myszy). W wieku dorosłym jest groźnym drapieżnikiem.

Połowy:

Wszelkie przynęty zwierzęce, najlepiej w większych porcjach (np. rosówki w pęku), błystki wahadłowe, woblery.
Od pierwszych wyraźnych ociepleń do jesiennego ochłodzenia (z zastosowaniem okresów ochronnych). Najlepszy okres
to lipiec i sierpień. W dzień w pobliżu kryjówek, w nocy także z dala od nich. Wszelkie metody spławikowe i przystawki. Spiningowanie przynętami sztucznymi i martwymi rybkami. Ze względu na dużą siłę suma, sprzęt musi być bardzo mocny.

damekxx

Szczupak

Budowa:

Bardzo silnie wydłużone, bocznie słabo ścieśnione ciało, o przesuniętej daleko ku tyłowi płetwie grzbietowej. Brak płetwy tłuszczowej. Płetwy grzbietowa i odbytowa ustawiona naprzeciw siebie. Płetwa ogonowa rozwidlona. Długa głowa, o pysku uformowanym w kształcie kaczego dzioba. Szeroki otwór gębowy, szczęka dolna wysunięta do przodu. Szczęki, łuki podniebienne oraz język są silnie uzębione, na dolnej szczęce duże spiczaste kły. Wzdłuż ciała 110÷130 małych łusek. Linia boczna kilkakrotnie przerywana. Ubarwienie bardzo zmienne, co zależy od charakteru zamieszkiwanej wody. Grzbiet brązowy lub zielonkawy, boki jaśniejsze z ciemnymi poprzecznymi plamami. Na głowie podłużne smugi. Brzuch białawy do żółtawego. Płetwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa z nieregularnymi ciemnymi plamami. Jednoroczne ryby, przebywające w silnie zarośniętych roślinnością przybrzeżnych rejonach zbiornika są najczęściej jasnozielone. Samce osiągają maksymalnie
długość 100 cm, samice do 150 cm. Mogą żyć kilkanaście i więcej lat.

Występowanie:

Szeroko rozprzestrzeniony w rzekach i jeziorach strefy klimatu umiarkowanego Europy, Azji i Ameryki Północnej. W dopływach Morza Północnego i Bałtyckiego, Morza Azowskiego, Czarnego, Kaspijskiego oraz Jeziora Aralskiego. W Alpach do wysokości 1500 metrów nad poziomem morza, w wodach słonawych Bałtyku, na Kaukazie i w Azji Mniejszej. We Włoszech od Padu do Tybru, w Norwegii do 66° szerokości geograficznej północnej.

Tryb życia:

Ryba czystych, spokojnych wód. Szczególnie liczna w jeziorach o bujnym poroście wodnej roślinności. Stoi tu prawie bez ruchu na skraju zarośli wodnych, czatując na swą zdobycz. Tarło od lutego do maja, co zależy od charakteru zasiedlanej wody. Młode szczupaki osiągają w pierwszym roku życia długość 15÷30 cm. Dojrzewają płciowo w 2÷4 roku życia.

Odżywianie:

Świeżo wylęgłe szczupaki odżywiają się planktonem. W miarę wzrostu zaczynają polować, głównie na obunogi z rodzaju Gammarus, by przy długości 4 cm rozpocząć odżywianie się wyłącznie rybami. Dorosłe szczupaki zjadają również dostające
się do wody małe zwierzęta lądowe (szczury, myszy, żaby i inne) oraz młode ptaki wodne.

Połowy:

Błystki wahadłowe, woblery, streamery, żywiec i martwe rybki. Krótkotrwała duża aktywność w maju po zakończonym tarle. Latem wcześnie rano oraz wieczorem. Silne ożywienie brań jesienią aż do początku zimy. Metoda spławikowa na „żywca”, przystawka z martwą rybką, wszelkie metody spinningowe. Konieczny stalowy przypon.

damekxx

Ukleja

Rodzina: karpiowate.

Ciało wydłużone, wyraźnie spłaszczone bocznie, pokryte delikatnymi, łatwo odpadającymi łuskami. Pyszczek górny.
Ubarwienie grzbietu ciemne, zielonkawe lub szare, boków - srebrzyste. Dorasta do dwudziestu kilku centymetrów,
przeciętnie łowione egzemplarze nie przekraczają kilkunastu centymetrów długości. Wyglądem zbliżona do słonecznicy
i niewielkiego bolenia. Żywi się planktonem i drobną fauną wodną, chwyta również opadające na wodę owady, nasiona itd. Chyba najbardziej popularna ryba w polskich wodach. Większość z nas zaczynała zabawę z wędkarstwem właśnie od połowu kochanej uklejki.

damekxx

Węgorz

Budowa:

Wężowate ciało pokryte śluzowatą skórą, w której bardzo głęboko osadzone są drobniutkie, podłużnie owalne łuski.
Płetwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa połączone są ze sobą i pozbawione twardych promieni. Nasada płetwy grzbietowej zaczyna się daleko poza zakończeniem płetw piersiowych. Brak płetw brzusznych. Węgorz żółty: grzbiet oliwkowo-brązowy lub szarobrązowy. Strona brzuszna żółtawa. Węgorz srebrzysty (po osiągnięciu dojrzałości płciowej): grzbiet ciemny, szarozielony, boki i brzuch srebrzyste, o silnym połysku. Samce uzyskują długość do 51 cm i ciężar 150 g, samice do 150 cm
i 6 kg.

Występowanie:

Zlewisko północnej części Oceanu Atlantyckiego od dorzecza Peczory i Morza Białego, Islandii i Wysp Owczych po Azory, Wyspy Kanaryjskie i zachodnie wybrzeże Afryki; zlewiska Morza Północnego, Bałtyckiego, Śródziemnego (do Grecji) i Adriatyckiego. Współcześnie dzięki zabiegom zarybieniowym szeroko rozprzestrzeniony w wodach całej Europy.

Tryb życia:

Ryba wędrowna (to znaczy ciągnąca na tarło z wód słodkich do morza). Po 4÷10 latach od wstąpienia do rzek i jezior w sierpniu lub wrześniu węgorz srebrzysty rozpoczyna wędrówkę do morza. Jego tarliska znajdują się w głębinach Morza Sargassowego.

Odżywianie:

Larwy w stadium "wierzbowego liścia" odżywiają się planktonem. Węgorze wstępujące - larwami owadów, drobnymi mięczakami, ślimakami i robakami. W zależności od rodzaju pobieranego pokarmu rozróżnia się węgorze wąskogłowe - których pokarm stanowią robaki, drobne ryby i stawonogi, larwy owadów, małe mięczaki - oraz węgorze szerokogłowe odżywiające się rakami i rybami.

Połowy:

Rosówki, pęki dżdżownic, raki, martwe rybki (6÷7 cm), fileciki.
Od wczesnej wiosny do jesiennych chłodów. Najlepiej wieczorem ale także w samo południe.
Najlepsze brania w ciepłe dni przy niskim ciśnieniu. Przystawki. Sprzęt mocny ze względu na bliskość podwodnych zawad.